Johan (2005) – Familie, idealen en de strijd tussen voetbal en muziek
Genre: Romantische komedie / drama
Regie: Nicole van Waardenburg
Première: 6 oktober 2005 in Nederlandse bioscopen
Speelduur: 97 minuten
Cast: Michiel Huisman (Johan Dros), Caro Lenssen (Evy), Johnny de Mol (Johnny Dros), en Huub Stapel als Rinus Dros, de vader
Samenvatting van de film
Rinus Dros, fervent voetbalfan en vader op Texel, heeft tien zonen vernoemd naar beroemde voetballers. Nummer elf, Johan, brengt de familiecompleteering: voor zijn komst lijkt niets nog te ontbreken. Maar Johan ontdekt al snel dat hij liever zingt dan schopt. Naarmate zijn moeder overlijdt, botst Johan’s liefde voor muziek en zijn relatie met Evy steeds meer met de verwachtingen van zijn broer Johnny, die voetbalt en Evy ook begeert. Uiteindelijk vertrekt Johan naar Amsterdam om z’n eigen pad te volgen—met zang, talentenjachten en onverwerkt verlies als achtergrond
Rinus Dros – Huub Stapel als gepassioneerde vader
De voetbalfan pur sang
Als Rinus speelt Stapel een man gevangen in zijn droom: een eigen elftal van zonen. Hij ademt voetbal—zijn huis is zijn stadion, zijn trots gericht op successen van zijn jongens. Zijn emotionele wereld draait rond de bal, niet om muziek of emotionele expressie.
Innerlijke conflicten via ingetogenheid
- Beelden zeggen meer dan woorden: Stapel gebruikt blikken temidden van voetbalbeelden en familieruzies om subtiele teleurstellingen in Johan te vangen.
- Stilte als pijn: Wanneer Johan keuzes maakt ‘tegen’ de sportdroom van zijn vader, reageert Rinus vooral met zwijgen en pijnlijke stiltes—zijn aanwezigheid spreekt boekdelen.
Groeispurt op ziektebed
Na de dood van zijn vrouw komt de ware mortaliteit binnen: Rinus raakt emotioneel voelbaar, breekbaar zelfs:
- Hij mist zijn vrouw.
- Zijn relatie tot Johan versmalt, niet door woede maar door verdriet.
- Zijn uiteindelijke aanwezigheid in de ontroerende slotscène – gezeten bij Johan’s optreden – toont zijn acceptatie en liefde: stabiel, geconfronteerd met verlies, en toch weer verbonden.
Resonantie met Stapels repertoire
Zoals in Moeder, ik wil bij de revue of Terug naar de kust, speelt Stapel weer een vader in beweging—van autoriteit naar emotionele reflectie:
Beperkte dialoog, maximale emotionele impact
Van traditie naar loslaten
Beperkte dialoog, maximale emotionele impact
Ontvangst en waardering
Publiek reageerde positief; op FilmVandaag en IMDb scoort de film een ruime 6,8–7,0/10
Critici benadrukten Rinus’ rol als emotionele kern van de film — Stapel’s performance werd geprezen als ‘authentiek vaderlijk, maar nooit hysterisch’.
Slotbeschouwing
Johan is niet alleen een feelgood-comedy over podiumlighting en voetbal, maar ook een portret van een vadermindset: traditie, verlies, liefde en loslaten. Huub Stapel’s Rinus Dros geeft het gezin een emotionele ruggengraat. Van gepassioneerde coach tot sentimentele vader—zijn journey symboliseert het groeiend inzicht dat liefde verder reikt dan passie alleen.
Stapel bewijst opnieuw dat zijn kleinste rol – zelfs zonder veel tekst – een film van hart en ernst kan voorzien.