Op gepaste afstand (kortfilm, 2020) – Liefde en stilte in lockdown
Regie: Jon Karthaus
Première: 19 mei 2020, kortfilm tijdens de intelligente lockdown
Duur: ±25 minuten
Genre: Romantiek / Drama, gezinsgericht in coronatijd
Samenvatting van de korte film
De film speelt zich af in een verlaten stad (o.a. Tilburg) tijdens de COVID‑19 lockdown.
Eef, gespeeld door Noortje Herlaar, is onderweg naar huis, met boodschappen voor haar vader wanneer ze Ilias (Tibor Lukács) ontmoet, die de hond van de buurvrouw uitlaat. Hoewel ze anderhalve meter afstand bewaren, nodigt Ilias haar uit om mee te lopen. Wat volgt is een ontwapenende wandeling door de stille straten:
Stilte als intensiteit – Hoewel er weinig dialoog is, creëert de film via omgevingen en blikken een ontroerend portret van verbondenheid op afstand
Toevallige ontmoeting – Eef en Ilias kruisen elkaars pad en besluiten de dag samen voort te zetten, terwijl alle horeca gesloten is en de stad stilvalt.
Ontluikende verbinding – Zonder direct contact ontstaat een sfeer van nieuwsgierigheid, voorzichtig spel en verwondering over de leegte van de stad .
Familieband – Onderweg vertelt Eef dat ze boodschappen voor haar vader doet; de film zoomt kort in op hun relatie – afstand die letterlijk en figuurlijk voelbaar is.
Moment van veiligheid – Eef’s beweging richting haar vader wordt symbolisch – ze balanceert tussen zelfredzaamheid en de band met hem.
Vader Eef – Huub Stapel als de vaderfiguur
Achtergrond van zijn rol
Huub Stapel heeft in deze korte film een subtiel, kort maar betekenisvol optreden als de vader van Eef. Hij verschijnt in beeld wanneer Eef zijn boodschappen aflevert — net genoeg om als ankerpunt te dienen in haar wandeling.
- Tijdelijke aanwezigheid, emotioneel gewicht
De vader komt niet uitgebreid in beeld, maar zijn aanwezigheid geeft houvast: Eef’s loop door de stad krijgt betekenis doordat er iemand op haar wacht. - Een stille vaderfiguur
Stapel’s blik richting zijn dochter en de manier waarop hij haar aanhoort, zegt meer dan woorden ooit zouden kunnen.
Stilte en aandacht als acteerinstrument
Zoals we van Stapel gewend zijn, schrijft hij weinig tekst, maar laat hij veel zien:
- Korte scènes: Een simpele treffende blik of pauze draagt meer emotie dan uitgebreide dialogen.
- Generatiespanning: Zijn ogen tonen lichte bezorgdheid en begrip — een mix van vaderlijke bescherming en bescheiden trots.
Resonantie met Stapels oeuvre
Stapel herhaalt zijn meesterschap in ingetogen aanwezigheid:
- Dwarssigende kracht: Net als in Zussen en Eén grote familie levert hij een rol die klein is in screentijd, maar groots in effect.
- Warmte zonder clichés: Zijn vader is geen stereotyperende cliché-opa, maar een echt mens, levend tussen liefde en afstand.
“Een ontroerend optreden van Huub Stapel,” zei het Nederlands Film Festival over zijn rol
Ontvangst en waardering
Critici prezen de film als ‘eenvoudig maar doeltreffend’, met speciaal oog voor Stapels toevoeging als vader: “Zijn blik geeft licht aan de relatie die de film draagt”
Reacties vanuit publiek wezen op ‘een intiem en herkenbaar moment in coronatijd’.
Slotbeschouwing
Op gepaste afstand is een klein, maar sterk kunstwerk van corona-romantiek. In die beperkte wereld van lockdown en rust, is Huub Stapel’s vaderrol precies wat de film nodig heeft: een vaste, liefdevolle aanwezigheid in een vreemd stil landschap. Zijn rol zit ‘tussen de regels’ — kort, maar intens, en maakt zo de film ontroerend en herkenbaar.
Stapel bewijst opnieuw: je hebt geen grote woorden nodig om iets groots te voelen.